Çünkü beni "siz" delirttiniz.

Şaka bir yana gerçekten yazdıklarım beni bağlamaz. Yani en azından sadece beni bağlamaz. Beni etkileyen herkesi bağlar, sorumlu kılar. Ailem, arkadaşlarım, dayım, kedim, yeşil montlu süt mısırcı, Twitter’da takipleştiklerim, büfeci Reşat... Yani herkes bugünkü benim ben olmamdan mesuldür. Çünkü su akar iz bırakır, turist döviz bırakır ve nihayetinde her temas iz bırakır.

Eveet, yazdıklarımın ve yazacaklarımın sorumluluğunu herkese yüklediğime göre artık daha rahat yazabilirim sanırım. Lâkin! Neden yazıyorum ki? İnsan neden yazar? Yaşamak yeterince çetrefilli bir eylemken değil mi? Bir de bunu kayda geçirmenin ne âlemi var? Hem ne demiş adamın biri: Sus, konuşma, delil bırakma dünyaya. Peki biz n’apıyoruz? Söz uçar muçar, garantiye alalım: Yazalım. Kimi insanların günlükleri olur hani, kaptanların da seyir defteri. Kayda değer buldukları gelişmeleri kayda geçerler. Ben hayatımdaki önemli şeyleri yazacak olsaydım bi 7-8 ömür de yazmak için yaşamam gerekirdi. Çünkü benim gündemim Türkiye gündeminden daha yoğun. Meselâ az önce hiçbir şey olmadı. İlginç değil mi? Günlük yazıyor olsaydım bunu mutlaka günlüğüme yazardım. Evet, günlük yazmıyorum. Sebebi ise günlük yazamıyorum. Yani günü gününe yazamıyorum. Ee sevgili dünlük desen olmuyor. Haftada bir de yazamıyorum ki sevgili haftalık diyeyim. Ben hiçbir şeyi düzenli yapamıyorum gerçi. Benim hayatım erteleme üzerine. Hayatımı düzene koymaktan korkuyorum. Çünkü hayatı düzene koymak biraz da düzene uymak demek. Bu dünyaya alışmak demek. Düşünsenize her şey tıkır tıkır işliyor. Korkunç! Ben makine değilim. Meselâ ben aylık dergi olsaydım ya 15 günde bir çıkardım ya da 5 ayda bir falan.

Ne diyordum? Yazmak lâzım. Sen yazmazsan, ben yazmazsam nasıl çıkar bu dergi? Böyle değildi yahu! Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa gibi bir şeydi. Yazmanın bir amacı olmalı. En azından şahit olduğumuz zulümleri dile getirmek gibi bir derdimiz olmalı. Hani kalben buğz etmek imanın en zayıf derecesiymiş ya. İşte imanımızı o en zayıf dereceden bir üst dereceye çıkarmak için yazmak iyi bir seçenek benim için çünkü konuşamıyorum pek.

O kadar yazdım, konuya giremedim iyi mi? Bizim milletin saadete erememesi gibi ben de bir türlü sadede gelemiyorum. Ne bileyim yani, ne yazacaksın? Ne yazacağına, yazıp yazmayacağına, hiçbir şeyine... Ne kimse kimseyi okur, ne bir şey anlatabilirsin, ne okuyanlar olur?

Yıl oldu 2024, hâlâ İslâm Birliği kurulmadığı için Müslümanlar ölüyor. Ölen tarafta olmak mı daha kötü, elinden hiçbir şey gelmeyip de ölümleri seyreden tarafta olmak mı? Şimdi mahşer vaktini kafamızda canlandıralım. Düşünün bir ses yükseliyor, diyor ki: 2000’li yılları delirmeden atlatan Müslümanlar şu tarafa ayrılsın! Ve sonra o ayrılanlar için kötü son!.. Vallahi böyle olmasından korkuyorum. Çok korkunç şeyler yaşadık. Ne yaptık? Hiç mi? Yok canım neler yapmadık ki? Orhan Veli’nin dediği gibi kimimiz ölürken, kimimiz nutuk attık. 25.000 nedir? Bir sayı. İsrail’in 3 ayda öldürdüğü Müslüman sayısı. Belki de Türkiye’deki STK sayısıdır, bilemem. 3 ay seyrettik katliamı ama olsun mübârek 3 aylar imdâdımıza yetişti. Günahlarımızı affettirmek için büyük bir fırsat. Çok uzatmadan diyeceğimizi diyelim: Zalimlerin uykularını kaçırmayan din, afyondur.

Şimdi başladığımız yere geri dönelim. Yazdıklarım beni bağlamaz; Özgür kılar.

Not: Genç İstikbâl Dergisinin Şubat 2024 tarihli 269. sayısında yayımlanmıştır.